نگاه پنجره ام را به شب نشاندی و رفتی
مجاب گریه ی تلخی به روی شانه ی خویشم
تو در مسیر تماشای عاشقانه ی چشمت
و من اسیر تماشای شاعرانه ی خویشم
اگر چه چشم سیاهت همه تداوم بودن
برای ماندن و گفتن ، خودم بهانه ی خویشم
:: بازدید از این مطلب : 625
|
امتیاز مطلب : 53
|
تعداد امتیازدهندگان : 13
|
مجموع امتیاز : 13
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
خبرنامه وبلاگ:
<-PollName->
آمار مطالب
آمار بازدید.gif){kind=small}
